نگاهی به صحبت های تامل برانگیز سهراب پورناظری در خصوص موسیقی عاشورایی

موسیقی پارس_فاطمه فرج الله زاده: در ایام سوگواری محرم، روضه و نوحه خوانی رواج بسیاری دارد و اگر طبق اصول درست، از موسیقی ریشه دار و اصیل ایرانی استفاده گردد و شان عزاداری ها حفظ شود، بسیار مورد استقبال قرار می گیرد. متاسفانه آنچه در برخی مراسم ها شاهد آن هستیم، نه تنها به کارگیری موسیقی به شیوه ای اشتباه، بلکه حتی فراتر از آن، بعضا متن هایی را می شنویم که نه تنها سنخیتی با واقعه عاشورا و حرمت آن ندارد، بلکه پیش از این در شبکه های ماهواره ای پخش شده است.

در کنار استفاده ناصحیح از موسیقی و ترانه، شنیده ها حاکی از آن است که موسیقی رپ نیز وارد عزاداری های عاشورایی شده است؛ بی شک بحث بر سر سبک رپ نیست، اما استفاده از آن برای مراسم عزاداری سیدالشهدا جای تامل بسیاری دارد. در این میان، سوالی بزرگ شکل می گیرد که اگر نااهلان، این گونه مراسم عاشورا را به عمد یا غیر عمد، به سخره می گیرند، چرا آنان که ریاست یک هیئت و گروه را بر عهده دارند، به این امر رسیدگی نمی کنند و مانع از ایجاد چنین ابتذالی نمی شوند؟ و فراتر از آن، مسئولان موسیقی چه نقشی در سامان دهی موسیقی عاشورایی دارند؟ و تا چه حد می توانند جلوی ناهنجاری ها را بگیرند؟

موسیقی عاشورایی حرمت دارد و باید بر قلب و جان عزاداران بنشیند و محبان اهل بیت را به آن عزیزان نزدیک تر کند، کما این که این نوع موسیقی بیشترین رواج و طرفدار را در بین مردم دارد و از جایگاه والایی برخوردار است؛ اما باید با همان اندک هنجار شکنان نیز برخورد شود تا در آینده شاهد افزایش موسیقی نادرست و به دور از شان عاشورایی نباشیم.

در میان سکوت اهالی موسیقی، این بار اما شاهد یادداشتی تامل برانگیز و چالشی از سوی سهراب پورناظری بوده ایم؛ جایی که او دیگر سکوت را جایز ندانسته و افراد را به تفکر در این باره دعوت کرده است. او در بخشی از یادداشت خود در صفحه مجازی اش نوشت:
«اين روزها در ماه «محرم» در گذر از خیابان‌ها ازهیئت‌های عزاداری و برخی اتومبیل ها نوای نوحه خوانی به گوش می‌رسد که یادآور موسیقی تولید شده برای پخش در nightclub ها است و این روند که در این چند سال اخیر به اوج رسیده دستاورد دیگری است از سیاست های ضد فرهنگ دستگاه های فرهنگی کشور و در صدر ایشان «رسانه ملی»است.
این انقلاب فرهنگی در سنت نوحه خوانی (که بستر حفظ و شکل گیری انواع موسیقی های بی نظیر در ردیف موسیقی ایرانی در حدود ۳۰۰ سال اخیر است) چند سوال به را به ذهنم به عنوان فعال در موسیقی ایران به وجود آورده است.
۱-مسولان چه درکی از موسیقی مذهبی و به ویژه سنت نوحه خوانی و تعزیه در این سرزمین دارند که با تیشه به جان ریشه این سرمایه ملی ایران افتاده اند؟
۲-نظر کدام یک از مراجع دین و روح این عزاداری با تغییر فضای دسته های عزاداری به فضای حاکم بر کلوب‌های شبانه غربی همسو است؟
یقین دارم که هیچ جوابی دریافت نخواهم کرد…
با سپاس
سهراب پورناظری»