مدتی زیای از آلبوم دوئت استینگ نمی گذرد، طرفداران صدای استینگ و صدای تانتریک او همیشه در ذهن همه نقش بسته است. او که تجربه فعالیت در گروه پلیس را دارد دوباره به شکل قبلی در آثار خود بازگشته است.
تقریبا هر آهنگی در آلبوم جدید Bridge از استینگ شما را در جریان زندگی بر گرفته از آب ترغیب می کند. مثل ترانه Rushing Water که شما را به یک دریا نوردی عاشقانه در کنار یک خلیج خروشان می برد؛ اما بدون توجه به اسم آلبوم همه چیز جذاب است. اسم آلبوم را زمانی در ترانه آن حس می کند که گذر مردی از روی پل در ترانه ای به همین نام می شنوید و شما را به یک دوستی قدیمی می برد. در حقیقت به گفته خود او اسم این آلبوم برای گذر از مشکلات در زندگی انتخاب شده است؛ و همین موسیقی راه خوبی برای دفع آن ها است.
نسبت به آلبوم های گذشته استینگ، کمی متفاوت است. به دلیل قرنطینه عمومی برای پاندمی کووید او توانسته از جاذبه های سمعی زیادی در آلبوم جدید استفاده کند؛ اما این زیاد نکته منفی بشمار نمی آید. صدای سازی قوی او همچنین استفاده از ساز های آکوستیک با فرم فولک بریتانیای خود یک حس بشمار می آید. البته او تنظیم خاصی برای خود در ترانه ها استفاده کرده که روی موزیک به زیبایی نشسته است.
استینگ که خود در موزیک راک تبحر ویژه ای دارد، در این آلبوم و برخی ترانه ها از فرم ها و لایه های موسیقی راک و کانتری استفاده کرده است. این شکل استفاده از او همچنین محتوای ترانه ها کمی فرد را به گذشته های دور دست خود می برد؛ اما بعضی اوقات شنونده را نیز به دلیل ایجاد صدای خاص گیج می کند. در حقیقت او با توانسته به شکل جدیدی از مدرن پاپ در آلبوم خود برسد. فرمی نوستالژیک که ریشه های امروزی را در خود حفظ کرده است.
ترانه های با فرمی سرد و غم انگیز شروع می شوند ولی بعد کمی گرم تر حس می شوند. مثل Loner و Guilty Love که قالبی هارد راک در درون خود دارند. آهنگ Wake Up تقریباً حالت هیجان انگیز با فرم کانتری راک دارد که با گیتار الکتریک بیشتر به دل می نشیند. او توانسته به خوبی تمامی این سبک ها را با هم ترکیب کند. برای شنیدن و لذت بردن آلبوم خوبی است اما یک آلبوم قوی از استینگ بشمار نمی آید.