تکامل گروه Deafheaven در سال های اخیر

آلبوم های قدیمی موثر در قطعه های جدید

هر آلبوم “Deafheaven” به نظر واکنشی به آلبوم پیشین است. تغییر حال و هوای رکورد و ساختار آن بدون قربانی کردن اتمسفر منحصر به فردشان که در طول یک دهه شکل گرفته است. “Deafheaven” با هر آلبوم صدای جدیدی ارائه کرده است. همواره در آمیختن المان‌های موسیقی اکستریم (بلک متال) و قطب مخالف آن، موسیقی امبینت و اتمسفریک (شوگیزینگ) موفق بوده است و در شناخته شدن بیشتر و گسترش سبک ‘بلک-گیز’ تاثیر به سزایی داشته است.

نبودن چند قطبی در آلبوم جدید

در جدیدترین آلبوم گروه که “Infinite Granite” نام دارد اما، این دو قطبی بودن دیده نمی‌شود. “Deafheaven” با جدایی از ریشه‌های اصلی خود در بلک متال عمدتا به سمت یک موسیقی شوگیز و آلترنیتیو راک رفته است؛ همان طور که از تک اهنگ‌های منتشر شده آن می‌شد پیشبینی کرد. تغییری که یک نقطه بسیار مهم در کارنامه گروه به شمار می‌رود.

“Infinite Granite” را نمی‌توان یک آلبوم متال نامید، در این آلبوم سایه شوگیزینگ کاملا غالب است. تقریبا در تمام آلبوم “George Clarke” کلین می‌خواند و در معدود دفعاتی صدای گراول کردن او شنیده می‌شود. نظیر تمام تغییرات بزرگ که نظرات مخالف را به دنبال خود دارد، این آلبوم نیز نقدهای منفی متعددی دریافت کرده است اما، “Deafheaven” جسارت روبرو شدن با این تغییر را داشته است .

آلبومی موفق با شندین مداوم

با چند بار گوش دادن آلبوم می‌توان این را پذیرفت که در این امر موفق بوده است. صدای اِتری وکالیست و موسیقی اتمسفریک که شامل تکرار ریتم‌های مینیمال پُست-راکی می‌شود. حدود 54 دقیقه این آلبوم یک تجربه نفس گیر می‌سازد و اضطراب لذت بخشی را به شنونده منتقل می‌کند. شاید “Infinite Granite” تغییر سبک عمده‌ای  نسبت به “Deafheaven” همیشگی داشته است اما بی شک این آلبوم یکی از بهترین و مهمترین ساخته‌های کارنامه این گروه کالیفرنیایی بوده است.